Hongaarse bondscoach Rossi komt met reactie op uitbundige juichen van Weghorst | OneFootball

De Hongaarse bondscoach Marco Rossi neemt het Wout Weghorst niet kwalijk dat hij zijn doelpunt uitbundig vierde. De spits van het Nederlands elftal benutte een strafschop nadat het spel even daarvoor nog stil had gelegen vanwege een medisch noodgeval bij de Hongaarse assistent-bondscoach Ádám Szalai.

Vlak voordat het spel in de Johan Cruijff ArenA werd hervat na een minutenlange onderbreking werd scheidsrechter Jesús Gil Manzano door de VAR naar de kant gehaald voor een mogelijke strafschop na een handsbal van Hongarije. De Spaanse arbiter had niet lang nodig voor zijn besluit om de bal op de stip te leggen. Weghorst mocht aanleggen van elf meter, schoot raak en vierde de treffer met zijn gebruikelijke gebaar; hij maakte een schuiver op zijn knieën, vormde met zijn handen het gebaar van een leeuw en balde zijn vuist richting het publiek. Iets wat op social media voor een storm aan kritiek zorgde.

Rossi tilt daar niet zo zwaar aan. "Als je scoort, is het normaal dat je juicht. Zeker in een stadion als dit, vol met fans. Dat hebben we te accepteren, we moeten onze tegenstander feliciteren", aldus de 64-jarige Italiaan tegenover Ziggo Sport. "Je hoort mij niet zeggen dat Nederland het niet verdiende om te winnen. Felicitaties aan hen, we weten dat ze een goed team zijn."

Oranje boekte uiteindelijk een 4-0 zege, waar volgens Rossi weinig op af te dingen is. "Het Nederlands elftal heeft vanavond al zijn kwaliteiten laten zien. In de openingsfase hadden we wel een paar interessante mogelijkheden in de counter, maar die moet je wel benutten als je tegen een tegenstander speelt die zoveel sterker is dan jij. Als je dan niet scoort, wordt het lastig."

Na afloop van de wedstrijd ging Weghorst zelf door het stof voor zijn manier van juichen. Zo stelde hij voor de camera van ESPN dat het vieren van zijn doelpunt 'iets minder' kon. "Ik was zenuwachtig, er was spanning. Ik moest vijf minuten lang wachten om een penalty te nemen. Een superrare situatie. In jezelf gebeurt er dan ook veel. Op dat moment is het pure opluchting dat je ‘m maakt. Dat moet eruit en dat komt eruit met het juichen. Achteraf was het respectvoller geweest om ingetogener te zijn, maar ik had ook de duimpjes omhoog gezien en meegekregen dat we weer konden voetballen.”