O Dilema de Teseo | OneFootball

Foto: José Manuel Álvarez Rey / Getty Images

Antonte chovía. Apagamos o televisor sen agobio e sen tensión. Resultado sabido. Alguén no canal de Telegram dixera algo sobre a teoría de que pasar dúas roldas de penaltis é case imposible. E o consolo, aínda que vago, estaba no aire. Quizais, por merecementos, nin deberiamos ter chegado a Albacete. Tampouco me pesa.

As luces das árbores de Praza Roxa titilaban co ambiente do Nadal. Pouca xente na rúa. Quedei un anaco mirando a chuvia e o contraste das luces. E desta reflexión saiu isto.

Volvo dicir o que penso sobre a Copa do Rei. Non lle gardo aprecio desde hai anos. E non por ser republicano —iso é completamente accesorio—, senón porque cando unha federación está tan podre como a española, o único que pode esperarse en todo o que organiza é o tufo inagochable da corrupción.

O raciocinio e as últimas edicións deixaron ao descuberto o interese escuro en que os equipos prime cheguen ás finais: primeiro, para que sigan canibalizando recursos; e segundo, porque en Arabia, Marrakech, Kuala Lumpur o China véndese moito mellor un Madrid–Barcelona que, por exemplo, unha Real Sociedad–Osasuna. Coa televisión e as súas cifras suculentas non se xoga. E para iso ten árbitros a Federación.

O do ano pasado —xa non só co Celta, tamén coa Real Sociedad— foi pura desfacatez e cinismo. Se alguén ergue a voz e sementa a dúbida, Juan Carlos Rivero despéxaa nas retransmisións, lavándolle o cerebro a quen teña mentalidade purulenta para convertelo o pensamento de que España é o Real Madrid. E nada maís.

Así que iso: a Copa do Rei para quen crea nos Reis Magos, no terraplanismo, para quen negue o cambio climático ou comparta as mesmas orientacións e a capacidade intelectual do ínclito Rivero.

O que pasa é que, despois de todo isto e desta semana, a min concretamente as cousas non me encaixan. Non pola derrota, senón polo negociado da mesma. Non por perder —insisto, impórtame un carallo—, senón pola xénese da derrota. E non me refiro a aspectos tácticos, senón estratéxicos.

Explícome. Resulta que hai menos dunha semana, Claudio fixo unha análise respecto da plantilla. Corríxanme se me equivoco: vinte e oito tipos son moi difíciles de xestionar; é unha plantilla moi longa, etc., etc. A reflexión é máis que válida. É autorizada.

Non lembro unha plantilla de vinte e oito xogadores —pode que a memoria me traizoe—, pero, pensándoo, paréceme máis que suficiente. En época de UEFA constante, adoitabamos ter plantillas de vinte e catro ou vinte e cinco xogadores. Nunca houbo queixas de quedar curtos de efectivos.

Pero tras a derrota de Albacete cambia o discurso. Agora resulta —e eu non o entendo— que «non estamos para xogar tres competicións». Non hai enerxía, os xogadores están cansos, non hai ciclos de descanso. E iso con vinte e oito xogadores.

Estamos, pois, ante o dilema de Teseo: ese dilema clásico que establece a paradoxa de se algo segue a ser o mesmo cando vas cambiando, unha a unha, todas as súas pezas. Obríganos a decidir que pesa máis: as pezas que o compoñen, a forma que as ordena, a función que cumpre ou a continuidade da súa historia. Vale para un equipo, un produto ou unha idea: podes renovar nomes, roles e métodos; se conservas identidade e propósito, permanece. Se só acumulas cambios sen criterio, dilúese. Por iso importa: ilumina que conservar e que renovar, e onde está a esencia que non convén perder.

Entón xorde a pregunta: ¿é o Celta realmente o Celta cando non están Borja, cando non están Iago, Radu, Starfelt, Mingueza ou Ilaix? ¿É outra cousa? ¿Como pode unha plantilla de vinte e oito xogadores «non estar» para xogar tres competicións con tanta cantidade de recursos?

Para min é doado: a plantilla actual, en poucas posicións, non obedece a razoamentos estritamente deportivos. É unha amalgama: herdanzas contractuais, planificacións desordenadas e, por riba de todo, moito, moito, moito interese económico.

Lembro, como sempre, o gran obxectivo da propiedade este ano: rebaixar o custo de plantilla de 62 millóns a cincuenta. Doce millóns menos. A pregunta xa non é como van manter unha plantilla competitiva con cincuenta millóns en fichas globais. A pregunta é en qué van gastar eses doce millóns que liberen. Porque xa deixaron clara unha cousa: no verde, esta vez —coma antes—, non van estar. Fagan as súas apostas.